شناخت انواع تیک عصبی در کودکان
تیک عصبی در کودکان
تیک، انقباض غیر ارادی و ناگهانی ماهیچه است. عادت تیک عصبی در کودکان می تواند در رفتار هایی نظیر شانه بالا انداختن، پلک زدن، تنگ کردن چشم ها، تکان های تند سر یا شانه، شکلک در آوردن، تکان دادن سر به طرفین یا پایین آوردن سر و یا چین دادن بینی دیده شود. این تیک های حرکتی در دوران کودکی کاملا معمول هستند. با آماری که انجمن روانپزشکی آمریکا گزارش داده است، پنج الی بیست و چهار درصد از کودکان دارای نوعی تیک هستند. تیک در مرد ها سه برابر بیشتر از زن ها است و تیک های مزمن بیشتر بین سنین شش تا دوازده سالگی دیده می شود.
تاریخچه ی خانوادگی در مورد تیک عصبی در کودکان نشان میدهد که تقریباً در یک سوم همه ی موارد محققان بر این باورند که مسئله ، پایه ژنتیکی دارد.
انواع تیک عصبی در کودکان
مهم ترین تیک عصبی در کودکان که ممکن است کودک شما را گرفتار نماید به این شرح است:
تیک های گذرا
تیک های حرکتی معمول که اغلب در حدود سه و نیم سالگی شروع می شوند به کودکان کمک می کنند تا انرژی عصبی را آزاد کنند. هفتاد و پنج درصد از کودکان این نوع تیک را در عرض شش ماه پشت سر می گذارند. اگر کودک شما گرفتار تیک شد، بهترین راه، نادیده گرفتن آن است. به آن توجه نکنید یا به کودکتان برای ترک آن نق نزنید. شما می توانید برای جلوگیری از تبدیل شدن این عمل به یک عادت، با تمرین کردن روش های پیشگیرانه به کودکتان کمک کنید.
تیک های مزمن
اگر تیک بیشتر از دوازده ماه ادامه یابد، تیک مزمن محسوب می شود. تیک های مزمن پایدار هستند و معمولاً انقباض ماهیچه در آنها بیش از حد و بسیار شدید است. این تیک ها مشخصاً به صورت حمله های دوره ای صورت می گیرند و غالباً شدت آنها ماه به ماه، روز به روز یا حتی ساعت به ساعت تغییر می کند. در حقیقت رفتار تیکی ممکن است برای هفته ها یا ماه ها کاملا محو شود اما دوباره ظاهر گردد. تیک های مزمن می توانند با برنامه متوقف شوند.
تاریخچه ی خانوادگی در مورد تیک عصبی در کودکان نشان میدهد که تقریباً در یک سوم همه ی موارد محققان بر این باورند که مسئله ، پایه ژنتیکی دارد یا در برخی حالات ممکن است این عادت از طریق تقلید به دست آید. همچنین مشخص شده است که رفتار های تیکی در زمان فشار های عصبی افزایش می یابد که این امر به تیک عصبی منجر می شود. اگر در خانواده ی شما سابقه ای از رفتار های تیکی دیده می شود، راه هایی وجود دارد که شما می توانید احتمال رشد تیک مزمن در کودکتان را کاهش دهید.
برای کاهش تنش های احتمال کودکان، تا آنجایی که ممکن است برای ایجاد آرامش و اطمینان و حذف موقعیت های فشارزا بکوشید و با آنان مهربان باشید. تعداد تیک ها اغلب با کاهش فشار روحی تقلیل می یابد.
برگرفته از : اختلال رفتاری کودکان – زهرا سعدی