مصرف ماریجوانا باعث افزایش فلزات سمی در خون و ادرار
بسیاری از مردم، به‌ویژه جوانان، به این باور رسیده‌اند که ماریجوانا فاقد زیان‌های جدی است و می‌توان از آن به عنوان روشی برای رفع استرس یا لذت‌بردن استفاده کرد. در صورتیکه تحقیقات جدید نشان از وجود فلزات سمی در خون و ادرار، مصرف کنندگان دارد.
با این حال، این دیدگاه‌ها با واکنش‌های متفاوتی در جامعه روبرو شده، از جمله از سوی کارشناسان بهداشت و درمان که نگرانی‌های جدی در مورد تأثیرات بلندمدت و خطرات ناشی از مصرف مداوم آن دارند.
در سال‌های اخیر، مصرف ماریجوانا، که در میان عموم با نام‌هایی چون “گل” یا “علف” شناخته می‌شود، در کشورمان رواج بیشتری یافته است. این گیاه، که زمانی به عنوان ماده‌ای تفریحی و کم‌خطر در نظر گرفته می‌شد، اکنون در مرکز توجهات و بحث‌های جامعه قرار گرفته است.
نکات مهم
- تحقیقات جدید مواد فلزی سنگین را در خون و ادرار افرادی که ماریجوانا مصرف می‌کنند، یافته‌اند.
- سرب و کادمیوم، دو نوع فلز مطرح شده در این بررسی، هستند که می‌توانند به سلامتی آسیب‌های متفاوتی وارد کنند. کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که شما قوانین و فرایندهای آزمایش محصولات ماریجوانای فروخته شده در فروشگاه‌های ایالت خود را مورد بررسی قرار دهید. این کار به شما کمک می‌کند تا در صورت مصرف، اطمینان حاصل کنید که از محصولاتی با بیشترین سطح ایمنی استفاده می‌کنید.
ماریجوانا یا گل چیست؟
ممکن است بپرسید ماریجوانا، گل، وید یا علف چیست؟ ماریجوانا یک ماده مخدر است که از گیاهی یک ساله با شاخه‌های نازک و برگ‌های تیز و شبیه پنجه تولید می‌شود. مشتقات این گیاه شامل گل، علف و گرس هستند. در فصل گلدهی، این بخش‌ها از گیاه جدا شده، خشک می‌شوند و به یکی از محبوب‌ترین مواد مخدر در جهان تبدیل می‌شوند. این ماده با نام‌های گوناگونی مانند وید، علف و pot شناخته می‌شود و در میان جوانان با نام‌هایی چون ماری چت، چت یا جوینت نیز معروف است.
با قانونی شدن مصرف وید در برخی از نقاط جهان، این ماده مخدر امروزه بیشتر با نام‌هایی مانند وید، گرس یا علف شناخته می‌شود. برخی افراد این نام‌گذاری‌ها را معنادار می‌دانند، در حالی که برای دیگران فرقی نمی‌کند که آن را چه بنامند، چرا که به هر حال آن را یک ماده غیرقانونی می‌پندارند. استفاده از کلمه ماریجوانا به دلیل پیشینه نژادپرستانه‌اش کاهش یافته است.
بر اساس مطالعات اخیر، مصرف‌کنندگان ماریجوانا ممکن است بدون آگاهی، فلزات سنگین را وارد بدن خود کنند. این فلزات سنگین، که در بدن انباشته می‌شوند، با انواع مشکلات سلامتی از جمله سرطان، کاهش عملکرد شناختی و بیماری‌های قلبی ارتباط دارند. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مصرف‌کننده ماریجوانا ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ورود این سموم به جریان خون خود باشند.
مطالعه‌ای که اخیرا منتشر شده است، بیان می‌کند که بزرگسالانی که به طور منظم ماریجوانا مصرف می‌کنند، سطوح بالاتری از سرب و کادمیوم در خون خود دارند. این دو فلز، به دلیل تأثیرات بلندمدت و خطرناکی که بر سلامتی دارند، موجب نگرانی هستند. این یافته‌ها، هشداری است به مصرف‌کنندگان ماریجوانا در مورد خطرات بالقوه‌ای که ممکن است ناخودآگاه با آن روبرو شوند.
در ادامه، به بررسی این موضوع می‌پردازیم که فلزات سنگین چگونه می‌توانند از طریق ماریجوانا به بدن نفوذ کنند و تأثیر روش‌های مختلف مصرف ماریجوانا بر میزان جذب این سموم چیست. همچنین، به چالش‌هایی که قانونی‌سازی و مقررات‌گذاری ماریجوانا در نظارت بر وجود فلزات سنگین در این ماده ایجاد می‌کند، می‌پردازیم.
افزایش سطح فلزات سنگین و سمی در بدن به دلیل مصرف ماریجوانا
برای فهم ارتباط احتمالی بین مصرف ماریجوانا و وجود فلزات سنگین در بدن:
دانشمندان نمونه‌های خون و ادرار ۷۲۰۰ بزرگسالی را که در یک مطالعه ملی سلامت و تغذیه شرکت کرده بودند، بررسی کردند. در این میان، ۳۵۸ نفر اعلام کرده بودند که در ۳۰ روز گذشته ماریجوانا مصرف کرده‌اند. تیم تحقیقاتی نمونه‌های خون را برای پنج نوع فلز و نمونه‌های ادرار را برای شناسایی ۱۶ نوع فلز آزمایش کردند.
با توجه به ارتباط شناخته‌شده مصرف دخانیات با سطوح بالاتر فلزات سنگین در بدن، محققان نمونه‌ها را همچنین برای وجود کوتینین، یک آلکالوئید موجود در توتون ولی نه در کانابیس، آزمایش کردند. پس از تنظیم داده‌ها، توانستند تعیین کنند که مصرف ماریجوانا به تنهایی چگونه در مصرف فلزات سنگین تأثیرگذار بوده است.
نتایج نشان داد که افرادی که ماریجوانا مصرف کرده بودند، چه به همراه دخانیات یا بدون آن، سطوح سرب خونی خود را ۲۷٪ بیشتر از افرادی داشتند که گزارش نکرده بودند ماریجوانا یا دخانیات مصرف کرده‌اند. همچنین، سطوح کادمیوم در بدن آن‌ها ۲۲٪ بیشتر بود. محققان معتقدند این افزایش ناشی از مصرف کانابیس است، نه توتون.
روش‌های مصرف ماریجوانا می‌توانند بر میزان جذب فلزات سنگین در بدن تأثیرگذار باشند
در تحقیقات اخیر برای درک ارتباط بین مصرف ماریجوانا و فلزات سنگین، دانشمندان نمونه‌های خون و ادرار ۷۲۰۰ بزرگسال را که در یک مطالعه ملی سلامت و تغذیه شرکت کرده بودند، بررسی کردند. در این گروه، ۳۵۸ نفر اعلام کرده بودند که در ۳۰ روز گذشته ماریجوانا مصرف کرده‌اند. محققان نمونه‌های خون را برای پنج نوع فلز و نمونه‌های ادرار را برای شناسایی ۱۶ نوع فلز مورد آزمایش قرار دادند.
از آنجایی که استفاده از دخانیات با سطوح بالاتر فلزات سنگین در بدن مرتبط است، تیم تحقیقاتی نمونه‌ها را برای یافتن کوتینین، یک آلکالوئید موجود در توتون اما نه در کانابیس، بررسی کردند. سپس داده‌ها را تنظیم کردند تا تاثیر مستقل مصرف ماریجوانا بر جذب فلزات سنگین را تعیین کنند.
نتایج نشان داد که مصرف‌کنندگان ماریجوانا، چه به همراه دخانیات و چه بدون آن، دارای سطوح بالاتری از سرب و کادمیوم در خون خود بودند، به ترتیب ۲۷٪ و ۲۲٪ بیشتر از کسانی که مصرف ماریجوانا یا دخانیات را گزارش نکرده بودند.
دانشمندان تاکید کردند که “هیچ سطح ایمنی برای قرار گرفتن در معرض سرب وجود ندارد” و نرخ جذب سرب از طریق استنشاق تقریباً ۱۰۰٪ است. همچنین، طبق گفته‌های CDC، نرخ جذب کادمیوم از طریق استنشاق می‌تواند تا ۵۰٪ باشد.
هم سرب و هم کادمیوم می‌توانند به بدن آسیب‌های طولانی‌مدت وارد کنند. انجمن قلب آمریکا در یک بیانیه اعلام کرد که هر دوی این فلزات خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش می‌دهند. علاوه بر این، استنشاق کادمیوم می‌تواند باعث بیماری مزمن انسدادی ریوی شود و سرب با از دست دادن عملکرد شناختی مرتبط است.
این مواد به عنوان مواد سرطان‌زا بالقوه و کارسینوژن‌های احتمالی انسان توسط وزارت بهداشت و خدمات انسانی و سازمان حفاظت محیط زیست طبقه‌بندی شده‌اند.
جذب این فلزات از طریق بلع یا استنشاق برای بدن مشکل‌آفرین است، اما ریه‌ها ممکن است در دفع سموم نسبت به سیستم گوارش با مشکلات بیشتری مواجه شوند. محققان توضیح دادند که در حالی که روده آنزیم‌هایی دارد که به دفع فلزات سنگین کمک می‌کنند، ریه‌ها فاقد چنین سیستمی هستند.
این مسئله نشان می‌دهد که استنشاق ماریجوانا از طریق دود کردن یا ویپ کردن ممکن است نسبت به مصرف خوراکی آسیب‌زاتر باشد. همچنین، فرآیند تصفیه کانابیدیول از گیاه کانابیس می‌تواند فلزات سنگین و آلاینده‌های دیگر را وارد کند، به خصوص اگر این استخراج‌ها به اشتباه انجام شوند و هنگام برخورد با سیم‌پیچ‌های داغ ویپ، فلزات
را آزاد کنند.
گیاه ماریجوانا به دلیل توانایی طبیعی خود در جذب فلزات سنگین از خاک، به عنوان یک ‘فوق‌جمع‌کننده’ شناخته می‌شود، که این فلزات در برگ‌ها و گل‌های گیاه که به عنوان دارو استفاده می‌شود، ذخیره می‌شوند.
بدون وجود استانداردهای فدرال برای آزمایش، بررسی‌های ایمنی برای محصولات ماریجوانا در سطح ایالتی انجام می‌شود، که هر ایالتی که فروش ماریجوانا را قانونی می‌کند، باید تصمیم بگیرد که تولیدکنندگان باید برای کدام آلاینده‌ها آزمایش انجام دهند.
این قوانین متفاوت فرصت‌هایی برای قرار گرفتن مردم در معرض آلاینده‌های احتمالاً زیان‌آور ایجاد می‌کند، در حالی که استفاده از ماریجوانا در حال افزایش است.
آخرین نظرسنجی ملی درباره مصرف مواد مخدر و سلامت نشان داد که تقریباً ۲۰٪ از آمریکایی‌های ۱۲ ساله یا بالاتر حداقل یک بار در سال گذشته از ماریجوانا استفاده کرده‌اند، چه از طریق دود کردن، ویپ کردن یا مصرف خوراکی‌ها. در میان افراد ۱۸ تا ۲۵ ساله، بیش از یک سوم در سال گذشته ماریجوانا مصرف کرده‌اند.
سانچز گفت: “من توصیه می‌کنم که مصرف‌کنندگان بدانند آیا گیاهی که خریداری می‌کنند قانونی و تحت نظارت است، و ایالت آن‌ها برای فلزات تنظیم می‌شود یا خیر.”
تحقیقی در سال ۲۰۲۲ نشان داد که ۳۶ ایالت به علاوه واشنگتن دی.سی. محصولات ماریجوانای قانونی را برای شناسایی حداقل برخی آفت‌کش‌ها، میکروب‌ها، حلال‌ها و دیگر آلاینده‌ها آزمایش کرده‌اند. در کالیفرنیا به تنهایی، تقریباً ۱۰٪ از استخراج‌ها و حدود ۲.۵٪ از گل‌های بررسی شده موفق به کسب استانداردهای ایمنی نشدند.
در سطح فدرال، سازمان غذا و دارو (FDA) به دقت محصولات دخانی را تنظیم می‌کند، از جمله بررسی آن‌ها برای ناخالصی‌ها. با این حال، این سطح از حفاظت برای کانابیس وجود ندارد.
یک دانشمند عنوان کرده است: “ما به استانداردهای یکسانی از سوی دولت فدرال نیاز داریم و ایالت‌ها باید قبل از ورود شرکت‌ها به بازار، شرایط بسیار سخت‌گیرانه‌ای را اعمال کنند. ما در حال حاضر همان سطح تنظیم و نظارت بر ماریجوانا را که برای محصولات دخانی داریم، نداریم.”
